9 Şubat 2014 Pazar
Boydan boya uzanan bir masanin üstüne de et, peynir, ekmek gibi yiyecekler konmustu. Onlar biraz sonra toplaniyor, Tanri heykellerinin önündeki kerpiçten yapilmis sunagin üzerine konuyor, daha sonra da tapinagin mutfagina götürülüyordu. Yakilan tütsülerin kokulari, uzak- tan uzaga gelen müzik sesleri avciya zamani unutturmustu. Bas-rahibenin bir genç rahibeyle ona dogru geldigini görünce, hemen ayaga kalkti. Basrahibe, "Samhat, istenileni en iyi yapacak yetenektedir" dedi. Avci Samhat'i görünce, neredeyse dilini yutacakti. Daha evvel gördügü rahibe sanki o degildi. Ne kadar degismisti! Önce elindeki koca lire gözü takildi. Lirin tellerinin takildigi yerlerin ucunda birer boga basi vardi. Arkasindan rahibeye bir anda basindan ayagina kadar bakti. Üzerinde insanin gözünü alan yesil, kirmizi renklerin karisimiyla olusmus, omzunun biri açik bir giysi vardi. Tül gibi bir kumastan yapilmis bu elbise içinde rahibenin dolgun vücudu oldugu gibi belli oluyordu. Dizlerine kadar çiplak olan ayaklarina sandalet giymisti. Uzun siyah saçlarim omuzlarina salivermis, onlari alnindan bir bagla baglamisti. Kalin siyah kaslari altinda piril piril parlayan gözleri sanki akil saçiyordu. Avci bir an içinde bunlari izlerken, rahibe ona sevecen bir sekilde, "Haydi gidelim" deyince, kendine geldi. Hemen yola koyuldular. Yolda avci olanlari ve kendisini bekleyen görevi yeniden anlatti. Ayni zamanda bin bir tehlike de olabilirdi. Fakat, Samhat kendinden son derece emin olarak, "Merak etme, her sey yolunda gidecek" dedi. Rahibe, ne kadar güzeldi, ne kadar çekiciydi. Tatli bir gülüsü vardi. Güldügü zaman boyanmis gibi olan dudaklari arasindan inci gibi beyaz disleri görünüyordu. Avci hayran olmustu ona. Konusa konusa yaptiklari uzun bir yolculuktan sonra, avcinin babasinin yanina geldiler. Oradan hep beraber pinarin yanina gittiler. Samhat'i bir agacin altina, pinara gelenler onu görmeyecek sekilde oturttular. Ona en güzel sarkilari çalip söylemesini önerdiler. Hava çok güzeldi. Günes, agaçlarin arasindan ormana isiklarini saçiyor, kuslar civil civil ötüyordu. Samhat da lirini aldi ve Tanriça Inanna için yazilmis, onun ask ve sevgilerini dile getiren bir ilahisini çalip söylemeye basladi. Samhat'in sesi o kadar güzeldi ki, kuslar bile onu dinleyip arkasindan ona civiltilariyla eslik ediyorlardi. Orman bu seslerle inliyordu sanki. Inanilmayacak bir senlik baslamisti. Avci birden babasina "Geliyorlar!" dedi. Onlar da baska bir agacin arkasina gizlenmislerdi. Ortada yaban adam, etrafinda küçüklü büyüklü hayvanlar gittikçe pinara yaklasiyorlardi. Tav- sandan aslana hepsi dost gibiydiler. Yine yaban adam tuzaklari bulmak için yerleri gözlüyor, buldugunu koparip atiyordu. Ne o! Birdenbire yaban adam oldugu yerde kaldi. Nereden geliyordu bu ses? Dinliyordu. Bütün hayvanlar da onunla birlikte yerlerinde kadinin güzel sesine karisan lirin melodilerini durup dinlemeye basladilar. Inanilacak gibi degildi durum. Samhat kalin bir agacin arkasinda oturdugundan görünmüyordu. Yaban adam merakli gözlerle etrafini incelemeye ve sesin geldigi yöne dogru yürümeye basladi. Avci ile babasi büyük bir heyecan içinde "ne olacak?" diye bekliyorlardi. Acaba bu yaban adam, kadinin elin- den çalgiyi alip parçalayacak ve kadini yere çarpacak miydi? Derken adani agacin arkasindaki kadini gördü ve saskin saskin ona bakmaya basladi. Ilk kez görüyordu böyle bir yaratigi! Sonra yavas yavas kadinin yanina yaklasti ve karsisina oturdu. Hayvanlar da onlarin etrafini sardi. Hepsi bu güzel müzigi zevkle dinliyordu. Olacak sey degildi bu! Onlar ne beklemis, ne olmustu. Samhat hiç onlari görmemis gibi durmadan çaliyor, sarkilar söylüyordu. Yavas yavas etraftaki hayvanlar dagilmaya basladi. Fakat yaban adaminin hiçbir yere ayrilmaya niyeti yoktu. O, o zamana kadar görmedigini görüyor, duymadigini duyuyordu. Kadin da bikmadan, usanmadan, yorulmadan çalgisini çaliyor, sarkisini söylüyordu. O arada yaban adam, yavas yavas kadinin yanina sokulmaya basladi. Samhat onu hiç görmemis gibi davraniyordu. Bir ara, adam iyice kadinin yanina sokuldu. Sonra yavasça kadinin eline elini degdirdi. Samhat, büyük bir sefkat ve sevgiyle bakti onun yüzüne. Göz göze gelince kadin güldü. Adam da gülüverdi. Samhat lirini birakip onun elini avucunun içine aldi. Fakat, adamin koca elleri, onun küçücük elleri içine sigmiyordu; ama
onun yumusakligi, sicakligi, o zamana kadar duymadigi bir heyecan verdi adama. Iyice kadinin dizinin dibine yanasti ve çalgisini tekrar çalmasini isaret etti. Müzik ve kadin, hiç umulmayacak sekilde etkilemisti yaban adamini. Kadin çalip söyledikçe, o daha çok sokuluyordu ona. Bir ara basini kadinin omzuna koydu. O kadar mutlu görünüyordu ki! Bunu gören avci ve babasi çok sasirdilar. Onlarin birbirlerine bu kadar çabuk yaklasacaklarini asla düsünmemislerdi. Adam ne kadar yaban olursa olsun, onun bir insan tarafi vardi. Artik endise edecek bir neden kalmamisti. Onun tamamiyla insanlastirilmasi, artik Samhat'in elindeydi. Ona da kuskulan yoktu. Onlari bas basa birakarak oradan ayrildilar.
Samhat lirini yanina koydu ve bu yaban adamina sevgiyle sarildi. Adam da ona sarildi. Bir süre böyle kaldilar. Artik birbirlerine çok isinmislardi. Yaban adami hayvanlarini unutmus, Samhat'in dizinin dibinden ayrilmiyor, o ne derse onu yapiyordu. Samhat ona "kirlarin adami" anlamina gelen Enkidu adini verdi ve ona önce adini söylemeyi ögretti. Bundan sonra onun gereginden fazla uzamis saçini, sakal ve biyiklarim kesti, killarini temizledi ve pinarda onu bir güzel yikadi. Getirdigi giysileri giydirdi. O yakisikli, güçlü bir sehir erkegi gibi olmustu. Samhat ona. o Samhat'a bakmaya doyamiyordu. Samhat, Enkidu'ya önce insan gibi yemek yemeyi, su içmeyi, sevmeyi, sevismeyi ögretmekle egitime basladi. Bu arada konusmayi da ögretiyordu. Enkidu, Samhat ne derse, hiç karsi çikmadan yapiyordu. Yavas yavas konusmayi ögrenmeye basladi. Günler geçiyor, Enkidu büyük bir dikkatle ögretileni ögreniyordu. Çok akilliydi. Bir duydugunu, bir daha hiç unutmuyordu. Samhat, onun bu durumuna çok sasiyordu. Bir insanin bu kadar çabuk ögrenip, ögrendiklerini hiç unutmamasi pek olagan görünmüyordu ona. Fakat, mademki öyle, o da ona her bilgiyi ögretmek için elinden geleni yapiyordu. Enkidu kisa sürede konusmayi, sevmeyi, sevismeyi ögrendi. Yasamin kaynagi ekmek, nesenin kaynagi içki diyerek bira, sarap bile içirdi ona Samhat. Artik, Enkidu tam bir sehirli gibiydi. Fakat, sevgili arkadaslari hayvanlar onun bu durumundan sikilmis, yanina yaklasmaz olmuslardi. Bütün günleri Samhat ile geçiyordu. Çok mutluydu.
0 yorum:
Yorum Gönder